Page 15 - «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι» - Μιχάλης Κατσιμπάρδης - Άνεμος Εκδοτική

ΔΥΟ ΧΕΙΜΩΝΕΣ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

θούσε να πληκτρολογεί. Το κορμί του τρανταζόταν ολό-
κληρο. Απορροφημένος, όπως ήταν, δε με πήρε χαμπά-
ρι· φρόντισα κι εγώ ν’ απομακρυνθώ αθόρυβα. Δεν είναι
συνηθισμένο, αλλά ούτε κι ευχάριστο, να ξεμπροστιάζε-

ται στα μάτια ενός άλλου ένας δακρυσμένος άντρας, πόσο
μάλλον αν αυτός ο άλλος είναι ο γιος του. Τ’ αντρικά δά-
κρυα, είναι αλήθεια, είναι μια υπόθεση πολύ προσωπική.
Θέλοντας να διαφυλάξω αυτή την άγραφη σύμβαση, τρά-
βηξα αθόρυβα για το δωμάτιό μου. Ύστερα από λίγο, έπα-
ψε κι ο ίδιος κι η γραφομηχανή του. Ίσως, τελικά, να αντι-
λήφθηκε την παρουσία μου, ίσως πάλι όχι. Εκείνο το βρά-
δυ δε με πήρε εύκολα ο ύπνος.
Η περιέργειά μου με οδήγησε την άλλη μέρα να κάνω
κάτι που δεν το είχα επιχειρήσει ποτέ μέχρι τότε. Έψαξα
με μεγάλη προσοχή στα χαρτιά του γραφείου του, ελπίζο-
ντας ν’ ανακαλύψω το μυστηριώδες κείμενο που τον ανά-
γκασε να ξενυχτήσει, εκείνο που τον έκανε να ξεσπάσει
σε αναφιλητά. Το βρήκα, τελικά, κάτω από μια τακτοποιη-
μένη στοίβα γαλάζιων και κόκκινων καρμπόν γραφομηχα-
νής. Μέχρι τότε ο νους μου είχε πάει σε προσωπικές εκμυ-
στηρεύσεις που αφορούσαν τη σχέση του με τη μάνα ή σε
κάποιο σοβαρό ζήτημα υγείας. Διαψεύστηκα. Ήταν ένα
μάλλον ασύντακτο, παρορμητικό κείμενο που είχε τη μορ-
φή ενός άτυπου χρονικού. Το διάβασα, όσο προσεκτικά
μου επέτρεπε η περίσταση. Αναφερόταν στα γεγονότα της
εφηβικής του δοκιμασίας, της ζωής του στην Κατοχή, της
σύλληψής του από τα γερμανικά στρατεύματα, στις φυλα-
κίσεις, στον πόνο και στην αγωνία του. Ήταν ένα σύντο-
μο, πρόχειρο αλλά πυκνό κείμενο, αφηγηματικό και ανολο-

19