Page 14 - «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι» - Μιχάλης Κατσιμπάρδης - Άνεμος Εκδοτική

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗΣ

μνήμη του, που πήγαινε τόσο μακριά όσο και το ταξίδι μας
μέσα στη ζεστή καλοκαιρινή νύχτα.

Ασφαλώς και γνώριζα για τη μεγάλη περιπέτεια των

νεανικών του χρόνων στα θλιβερά χρόνια της Κατοχής.
Ήξερα κάποια –ελάχιστα έστω– πράγματα για τη σύλλη-
ψή του και για τη μεταφορά του σε στρατόπεδο της Γερ-
μανίας· παρ’ όλα αυτά αγνοούσα τα περισσότερα γεγο-
νότα, ήταν ένα είδος ταμπού στο πατρικό σπίτι οι κουβέ-
ντες γύρω απ’ αυτά. Δεν του άρεσε να μιλάει πολύ γι’ αυτό
το θέμα, δεν του κάναμε ερωτήσεις κι εμείς. Υπήρχε, θα
’λεγα, ένα είδος σιωπηρής συμφωνίας, που ξεκινούσε από
τα χρόνια της Χούντας. Ένα κοινό οικογενειακό μυστικό,
θαρρείς και το ’κρυβε η ντροπή...
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι πριν από πάρα πολύ και-
ρό, κάπου στα φοιτητικά μου χρόνια, γυρνώντας αργά
το βράδυ στο πατρικό σπίτι, περπατώντας στις μύτες των
ποδιών μου για να μην ταράξω τον ύπνο των δικών μου,
άκουσα, ανεβαίνοντας αργά τις εσωτερικές σκάλες, τον
ήχο των πλήκτρων της γραφομηχανής του. Απόρησα, για-
τί ήταν περασμένες δύο, δε συνήθιζε να δουλεύει τόσο
αργά. Για την ακρίβεια, δεν το έκανε ποτέ.
Τι κάνει, μαύρα μεσάνυχτα, με τη γραφομηχανή του; Τι
τον κρατάει ξύπνιο μες στα χαράματα;
Πλησίασα στο μικρό γραφείο χωρίς να κάνω θόρυβο.
Μου είχε γυρισμένη την πλάτη. Το μοναδικό φως στο δω-
μάτιο ερχόταν από το μικρό λαμπατέρ του γραφείου του.
Ελάχιστες στιγμές πριν του μιλήσω, τον άκουσα, τον είδα
να πνίγεται ξαφνικά σε ένα βουβό κλάμα, ενώ εξακολου-

18