Page 13 - «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι» - Μιχάλης Κατσιμπάρδης - Άνεμος Εκδοτική

ΔΥΟ ΧΕΙΜΩΝΕΣ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ακύρωνε τη σιωπή της στιγμής κι έσπαζε τη μονοτονία.
Λίγο αργότερα, σαλπάραμε στα ανοιχτά και του πρότει-
να να γυρίσουμε πίσω στην καμπίνα μας – άρχισε να σου-
ρουπώνει για τα καλά· έπιασε και η νοτισμένη ψύχρα της

θάλασσας.

Την κουβέντα την έπιασε εκείνος. Εγώ ήμουνα βυθισμέ-
νος στις σκέψεις μου, μ’ απασχολούσε η ταραγμένη υγεία
του, γι’ αυτό και –στην αρχή τουλάχιστον– δεν τον παρα-
κολουθούσα με ιδιαίτερη προσοχή. Γεμάτος φροντίδα για
τους άλλους, όπως ήτανε σ’ ολόκληρη τη ζωή του, βρήκε
την κατάλληλη στιγμή να με ενημερώσει με κάθε λεπτομέ-
ρεια για ζητήματα που είχαν να κάνουν με κληρονομικά,
συντάξεις, οικονομικές υποχρεώσεις και άλλα τέτοια σχε-
τικά, με πράγματα δηλαδή που απασχολούν κάποιον που,
φεύγοντας από τη ζωή, δε θα ’θελε ν’ αφήσει πίσω του πολ-
λές εκκρεμότητες.
Η λέξη «θάνατος» δε βγήκε ποτέ από τα χείλη μας κι
όμως ήταν εκεί, παρούσα στην ατμόσφαιρα, περισσότερο
από κάθε άλλη φορά. Υπήρχε από την πλευρά του ένα κλί-
μα συμφιλίωσης με το τέλος της ζωής του, μια αξιοπρεπής
αλλά ανομολόγητη αποδοχή της «ήττας» – ο θάνατος εί-
ναι μάταιη πάλη, δε θα μπορούσε ποτέ να είναι κέρδος. Κι
αυτό το θαύμαζα.
Ήταν ακριβώς τότε, που μου ’πε, χωρίς να μπει στον
κόπο να με προετοιμάσει, ότι θα ’θελε να μάθω κάποια
πράγματα για την πολυτάραχη ζωή του, πράγματα που με
διαβεβαίωσε ότι δεν τα είχε μοιραστεί τόσο σχολαστικά με
κανέναν άλλο. Έτσι, άρχισε να ξεδιπλώνει αργά αργά τη

17