Page 12 - Το ποτάμι στον καθρέφτη - Αικατερίνη Τεμπέλη - Άνεμος Εκδοτική

ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ ΤΕΜΠΕΛΗ

ται ρεεεεε, δεν τον βλέπετε; Σταματήστε τον! Κι

όμως σώπασα. Ηλίθια. Ηλίθια!
Μπήκαμε σε σήραγγα. Για λίγο. Ή μήπως
όχι; Βουτιές κι αναδύσεις στα σπλάγχνα της πό-
λης, στις σκοτεινές αρτηρίες της, στον αφιλόξε-
νο μαύρο ορίζοντα. Τι εφιαλτικό λούνα παρκ η
ζωή ώρες-ώρες. Το κεφάλι σου έπεσε στο πά-
τωμα. Το κορμί σου έδειχνε τόσο άκαμπτο που
τρόμαξα. Ήθελα να ουρλιάξω. Κόλλησα την
πλάτη μου στο κάθισμα, να γίνω ένα μαζί του.
Να σωθώ. Ο τύπος απ’ το βάθος με κρυφοκοί-
ταζε πάλι. Τον έβλεπα κι εγώ απ’ το τζάμι. Το
τζάμι-καθρέφτη που έδειχνε έξω αλλά ταυτό-
χρονα και μέσα. Και είπα: Αμάν! Εγώ σε ποια
εικόνα είμαι αληθινά; Σε ποια εικόνα;
Είχε αντιληφθεί την ταραχή μου. Έπρεπε να
ηρεμήσω. Να μη φαίνομαι αλλόκοτη. Απλώς η
φαντασία μου παίζει, αυτό πρέπει να θυμάμαι.
Μπερδεύονται στο μυαλό μου οι χρόνοι. Παρα-

τατικός, αόριστος, ενεστώτας. Ενεστώτας, πα-
ρατατικός, αόριστος. Υπερσυντέλικος. Είμαι
εδώ. Ήμουν εδώ. Είσαι εδώ. Ήσουν εδώ. Γα-
μώτο! Σταμάτα, σου είπα, αυτό το παιχνίδι και
κράτησέ με απ’ το χέρι! Προσηλώθηκα σε μια
θάλασσα από κεραίες και στα άρρωστα φώτα
της νύχτας.

16