Page 5 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΑΡΚΕΤΟ

μιζα πως το μόνο που θα έκανε θα ήταν να σκο-
τεινιάσει την ζωή μου, να ανατρέψει συνήθειες
και βήματα καλά συντηρημένα μέσα στο μυαλό

μου. Αργότερα, το θεώρησα σαν το φως της απο-
καλύψεως, πετούσα έχοντας το οδηγό, παραβλέ-
ποντας τον κίνδυνο που εγκυμονεί το απρόοπτο
και ύστερα πάλι σκοτάδι και πάλι φως… μια
ατελείωτη αλυσίδα χρωμάτων και αντανακλά-

σεων στο πρόσωπό της.
Μαζί με κείνη και το νησί, το πρωτοϊδωμένο
λιμάνι που άραξε το πλοίο κάποιων διακοπών,

οικείος τόπος ονείρων, παιδική ουτοπία, ίδια μ’
αυτή του βιβλίου που της έμοιαζε και ας την είχα
αφήσει πίσω, στην Αθήνα. Νόμιζα πως θα την
συναντούσα στα στενά καλντερίμια, στις πλακό-
στρωτες αυλές, στις φωτοσκιάσεις που κάνει το

γαλάζιο… Την έψαχνα στα δειλινά, την ώρα που
έπεφτε ο άνεμος, στα πρωινά στο ρίγος του πελά-
γους, στην μεσημεριανή δροσιά των ξύλινων κου-

φωτών παραθυρόφυλλων. Ήμουν σίγουρος πως
θα την έβλεπα να ξεπροβάλλει ξαφνικά απρό-
σμενα…
Της είχα εξομολογηθεί πως θα έψαχνα τον
τόπο της αλάνας της φαντασίας μου, θα άνοιγα

και θα έκλεινα τα μάτια μου με την συχνότητα

11