Page 8 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού
P. 8
ΛΑΜΠΡΙΝΑ Α. ΜΑΡΑΓΚΟΥ
τρεπε τα τιτιβίσματα των χελιδονιών. Λίγο απεί-
χα από την γελοιότητα και όπως έλεγε και η γυ-
ναίκα μου η Αφροδίτη, αυτά είναι πράγματα για
τα παιδιά μας… Και έκλεινε την κουβέντα κα-
θώς ήξερε πως τον περισσότερο καιρό της κοι-
νής μας ζωής, καρδιοχτυπούσα για άλλες. Το
ήξερε, είχαμε μαζί ξεπεράσει τους υφάλους και
δυνατοί όσο ποτέ, περιμέναμε την τελευταία πε-
ρίοδο της ζωής μας, την περίοδο όπου το ζευγά-
ρι ακουμπά ο ένας πάνω στον άλλον.
Έτσι πίστευα και εγώ, αλλά κάποιος θέλη-
σε να παίξει μαζί μου, όπως παίζει με τα φύλ-
λα των δέντρων, τα φτερουγίσματα των γλάρων,
το φως που χτυπιέται σκληρά πάνω στην πέτρα
και ύστερα φωλιάζει στα πολύχρωμα πέταλα
των λουλουδιών…
Από τότε που την πρωτοσυνάντησα αναγνώ-
ρισα στην μορφή της την οικειότητα, αλλά συγ-
χρόνως και την ακαταλληλότητα του χρόνου. Ο
χρόνος λειτουργούσε εναντίον μας και το κατά-
λαβα αμέσως. Ήταν γεμάτος με συνήθειες που
δύσκολα καταργούνται, από υποχρεώσεις που
δεν παραβλέπονται. Εκείνη δεν συμμερίστηκε
ποτέ αυτή την άποψη, γιατί δεν μπορούσε. Εί-
ναι οι άνθρωποι φτιαγμένοι από διαφορετικό
14
