Page 7 - «Ποτέ δεν φτάνει το αρκετό» - Λαμπρίνα Α. Μαραγκού

ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ ΤΟ ΑΡΚΕΤΟ

ζεις, τι θέλεις και πως οι ονειροφαντασίες, καλές
είναι να υπάρχουν αλλά κακές για να τις ακο-
λουθείς. Επέτρεψα μόνο στον εαυτό μου να ελ-

πίζει…Τίποτα άλλο, ανώδυνα να ελπίζει. Την ελ-
πίδα δεν μπορεί να την κλέψει κανείς, ούτε να
λογοδοτήσεις γι’ αυτήν. Και η ελπίδα θα ήταν το
άλλοθι. Το σπουδαίο άλλοθι για να κλείσει το βι-
βλίο, να έπαυαν να υπάρχουν οι ζωγραφιές, και

το φως να μένει πάντα αναμμένο την μέρα και
την νύχτα κλειστό. Λογικά πράγματα, δεν θα
χρειάζονταν να μένει ανοιχτό την νύχτα, η νύχτα

είναι το σκοτάδι, το μαύρο χρώμα, ο θάνατος.
Δεν ωφελεί να κοιτάζω μέσα από τον θάνατο.
Όπως είπε και ένας φιλόσοφος, ο θάνατος δεν
πρέπει να μας αφορά. Δεν είναι ζωή. Και εγώ
τον φοβάμαι τον θάνατο γι’ αυτό και αγριεύομαι

δίχως το φως την νύχτα, αγριεύτηκα και με τον
έρωτά της. Δεν τον ξεπερνώ, όπως η αγάπη, δεν
τον αφήνω πίσω γιατί δεν θέλω καν να διασταυ-

ρωθώ μαζί του.
Μπορώ να το ελέγξω, στοιχημάτιζα με τον
εαυτό μου. Τι και αν μου θυμίζει το φως, τι και
αν τα μάτια της ριγούν όπως το πέλαγος… ούτε
η πρώτη ούτε η τελευταία φορά που σαγηνεύο-

μαι από μια γυναίκα. Η ηλικία μου δεν μου επέ-

13