Page 17 - Σπίθα - Άνεμος Εκδοτική

ΣΠΙΘΑ

μην ήταν σαν τη μάνα και τον πατέρα του, που τους
είχαν πει απ’ όταν γεννήθηκαν: «Είστε ταγμένοι στη

λατρεία του Προφήτη», και αυτό ήταν. Ούτε προβλη-
ματίστηκαν ποτέ ούτε αμφέβαλαν ούτε ποτέ κάθισαν
να ψάξουν γιατί δεν έπρεπε να τρώνε χοιρινό, γιατί
δεν έπρεπε να πίνουν κρασί, γιατί έπρεπε να προσεύ-
χονται, ή γιατί είναι ανάγκη να τιμωρούνται και να
φοβούνται οι άνθρωποι. Έκαναν τα παιδιά τους, τη-
ρούσαν το ραμαζάνι τους και ήταν ήσυχοι με τη συ-
νείδησή τους. Μήτε προβληματισμός μήτε τίποτα.
Τις σκέψεις του διέκοψε η μητέρα του, που ανέ-

βηκε να δει γιατί δεν ήταν ήδη καθισμένος σταυρο-
πόδι, όπως θα έπρεπε, γύρω από τον χαμηλό κυκλικό
σοφρά, όπου είχαν κιόλας παραταχθεί τα υπόλοιπα
μέλη της οικογένειας κι έτρωγαν. Τον βρήκε κλαμέ-
νο, με το σώμα του να τρέμει σαν το ψάρι που το βγά-
ζεις από το νερό. Ανησύχησε. Άγγιξε με την παλά-
μη της το μέτωπό του, μα πέρα από τις στάλες ιδρώ-

τα που το είχαν νοτίσει δεν διαπίστωσε να έχει πυρε-
τό. Δεν κατάλαβε καν την παρουσία της. Συνέχισε να
τρέμει, να κλαίει και να φοβάται. Μονάχα όταν εκεί-
νη έσκυψε πάνω του και του ψιθύρισε στο αυτί: «Τι
έχεις, παιδάκι μου;» έδειξε ν’ αντιλαμβάνεται την πα-
ρουσία της. Σήκωσε τα μάτια του και την κοίταξε.
«Φοβάμαι, μάνα», της είπε. «Φοβάμαι».
«Τι φοβάσαι, γιε μου;» ρώτησε εκείνη με ακόμη με-
γαλύτερη ανησυχία.

21