Page 15 - Σπίθα - Άνεμος Εκδοτική

ΣΠΙΘΑ

αλλά έλεγε μέσα του ανάρμοστα λόγια. Ο Ομέρ στε-
κόταν δίπλα στην παραστάδα της πόρτας του κα-
φενείου, με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. Κι

ένιωσε ξαφνικά να μυρμηγκιάζει το δέρμα του, σαν
μέσα στις πέτρες εκείνου του τοίχου κάτι να σάλευε.
Σαν ο Θεός ο ίδιος να είχε εισχωρήσει ανάμεσα στον
ασβέστη και τη λάσπη εκείνου του τοίχου, για να ενι-
σχύσει τα λόγια του ιμάμη και να δείξει την πανταχού
παρουσία του: «Να με θυμάστε, για να σας θυμάμαι»,
συνέχιζε εκείνος να διαβάζει. «Να είστε ευγνώμονες
σε μένα και να μην αρνείστε την πίστη. Όσοι αρνήθη-
καν την πίστη και πέθαναν άπιστοι, έχουν την κατάρα
και του Αλλάχ και των αγγέλων και των ανθρώπων.
Η τιμωρία τους δεν θ’ αργήσει, ούτε θα λιγοστέψει».
Ο Ομέρ ένιωθε μέσα του και πάνω του και γύρω
του καταπιεστική την παρουσία του Θεού. Δεν ήθε-
λε να έχει την κατάρα του Θεού και των αγγέλων και
των ανθρώπων. Έπρεπε να πιστέψει, μα του ήταν δύ-
σκολο να κάνει τη νεανική ανήσυχη ψυχή του να πει-
θαρχήσει με φόβο και με θάνατο. Αλλιώς τον ήθελε
εκείνος τον Θεό: ήρεμο, μειλίχιο, να συμπονά και να

παραστέκει στην αρρώστια και στη φτώχεια και στη
δυστυχία των ανθρώπων. Τι νόημα είχε να υπάρχει
ένας Θεός που ανταμείβει τον άνθρωπο μονάχα μετά
θάνατον; Εκείνος επιθυμούσε η ανταμοιβή να δίνεται
εδώ, στη ζωή.
Μετά το τέλος του κηρύγματος, άφησε τους δι-
κούς του και τους υπόλοιπους χωριανούς να συζη-

19