Page 9 - «Πάμε μια βόλτα;» - Μαρία Βουζουνεράκη - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;

από τότε που μπήκε στη ζωή της. Ούτε η μάνα της
δεν είχε τόση υπομονή κάθε φορά. Ούτε η μάνα της
δεν άνοιξε την αγκαλιά της όπως η Μυρτώ. Και
τώρα, ένα ξύλινο κουτί την εμπόδιζε να ανοίξει

ξανά τα χέρια της.
Καθισμένη δίπλα της, αλλά συνάμα τόσο μα-
κριά της, κοίταζε και σκεφτόταν, χωρίς να μπορεί
να αντιδράσει. Ποιος αποφασίζει πότε μένουμε με
άδεια χέρια; Ποιος αποφασίζει πότε τελειώνει ο
χρόνος μας και γιατί ποτέ δε μας προειδοποιεί κά-

ποιος για αυτό; Όσο μεγαλώνουμε, ο φόβος παίρνει
άλλη διάσταση στο μυαλό μας. Αρχίζουμε να νοια-
ζόμαστε περισσότερο για τους ανθρώπους μας, να
φοβόμαστε για εκείνους, να μας τρομάζει η απώ-
λεια και η μοναξιά. Πιο πολύ μας τρομάζουν όσα

δεν προλάβαμε να πράξουμε. Ο χρόνος τότε μετα-
μορφώνεται σε θηλιά γύρω από τον λαιμό μας. Έτσι
ένιωθε τώρα η Αμαλία. Σαν να γελούσε κάποιος δυ-
νατά μαζί της. Ένιωθε πως εκείνος που αποφάσισε
για τις δυο τους κρυβόταν σε μια γωνία και ξεκαρδι-
ζόταν από τα γέλια.

Κοίταξε το ρολόι της. Θα το πετάξω σήμερα,
σκέφτηκε, δεν έχει τίποτα να μου προσφέρει. Μόνο
να με προειδοποιήσει μπορεί αυτήν την ώρα, πως
πρέπει να συντομεύω. Μα, από πού να αρχίσω; Η

13