Page 11 - «Πάμε μια βόλτα;» - Μαρία Βουζουνεράκη - Άνεμος Εκδοτική

ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;

Ο κόσμος, είχε αρχίσει να γεμίζει το εσωτερικό
της εκκλησίας. Μερικούς δε θυμόταν να τους είχε
ξαναδεί. Πρόσωπα άγνωστα. Το τελευταίο διάστη-
μα, ελάχιστοι την επισκέπτονταν. Ήξερε πως ίσως
σήμερα να ήταν η μοναδική μέρα, μετά από καιρό,
που θα θυμόντουσαν τη Μυρτώ όλοι εκείνοι που

την είχαν ξεχάσει επιλεκτικά. Οι περισσότεροι θα
έρχονταν από περιέργεια, κάποιοι από καθήκον
και άλλοι από αγάπη. Εκείνοι, οι τελευταίοι, μπορεί
και να ξεχώριζαν μέσα στο πλήθος.
Σπάνια της μιλούσε τελευταία, την άφηνε να κά-
θεται στην αγαπημένη της θέση δίπλα στο παράθυ-
ρο, με το βλέμμα στη θάλασσα, σαν να περίμενε να
της φέρει κάτι.
Οι κουβέντες τους περιορίζονταν στα απολύτως

απαραίτητα. Αυτά που είχαν να κάνουν με τους
λογαριασμούς, το καθημερινό φαγητό, τη φροντί-
δα του κήπου, τις υποχρεώσεις τους γενικά. Μετά
ακολουθούσε σιωπή. Εκείνη αποσυρόταν στο δω-
μάτιό της και έβγαινε ξανά μόνο όταν έπεφτε το
σκοτάδι, για να πάρει ακριβώς την ίδια θέση με το
βλέμμα στη θάλασσα που άλλαζε χρώμα καθώς ερ-

χόταν η νύχτα.
Η εκκλησία είχε γεμίσει ασφυκτικά, καθώς σε
λίγο θα ξεκινούσε η τελετή. Οι γνωστοί κύριοι, με
τα σκούρα κοστούμια του γραφείου τελετών, είχαν

15