Page 7 - «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι» - Μιχάλης Κατσιμπάρδης - Άνεμος Εκδοτική

ΔΥΟ ΧΕΙΜΩΝΕΣ ΚΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

ζεύει πάνω του όλα τα καλά και τα κακά της πατρίδας μας;
Δεν ξέρω τον λόγο, η Κρήτη πάντως ήταν μέσα στο μυαλό
του σχεδόν εμμονικά.
Του το είχα αρνηθεί όταν κάποτε μου το γύρεψε· ήταν η

πρώτη φορά –δεν το ’χε ξαναζητήσει στο παρελθόν– αλλά
και η τελευταία. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Προφασί-
στηκα ότι μου ήτανε αδύνατο να κατέβω στο πατρικό σπί-
τι για να φροντίσω για λίγες μέρες τον ανήμπορο αδερ-
φό – του οποίου ο ομφάλιος λώρος επέλεξε αντί για σωλή-
νας ζωής να του γίνει θηλιά δυστυχίας. Του το αρνήθηκα.
Έτσι, δεν μπόρεσε να ταξιδέψει με τη μητέρα στην Κρή-
τη, στον ποθητό προορισμό του. Παραμέρισα την επιθυμία
του· προτίμησα τότε, χωρίς δεύτερη σκέψη, να μην αναβά-
λω τις δικές μου διακοπές. Λες και ήταν δυνατόν να πραγ-
ματοποιηθεί το ταξίδι τους χωρίς τη συνδρομή μου. Του
έδωσα μια θολή υπόσχεση ότι θα το έκανα κάποια άλλη
φορά στο μέλλον. Δεν το έκανα ποτέ όμως· ούτε το ξανα-
κουβέντιασα μαζί του.
Μέχρι εκείνη την ημέρα…
Θα ταξιδεύαμε μαζί. Μετά από πάρα πολύ καιρό, θα
κάναμε μαζί ένα ταξίδι αναψυχής. Από τα παιδικά χρόνια
είχε να συμβεί. Θα φεύγαμε μονάχα οι δυο μας, πατέρας
και γιος· μόνοι μας. Η μητέρα είχε φύγει αναπάντεχα από
τη ζωή τρία χρόνια νωρίτερα. Αυτή θα ήταν απούσα· αυτή
που η ζωή τής είχε στερήσει τα ταξίδια αναχώρησε για το
μεγάλο κι ανεπίστροφο που της πρόσφερε χωρίς ματαίω-
ση ο πρόωρος θάνατός της. Δε θα ’χε την ευκαιρία να δει
το νησί.
Ούτε κι εγώ να βρω εξιλέωση.

11