Page 8 - «Δυο χειμώνες κι ούτε ένα καλοκαίρι» - Μιχάλης Κατσιμπάρδης - Άνεμος Εκδοτική

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΤΣΙΜΠΑΡΔΗΣ

Το μετάνιωσα πικρά που δεν έκανα μια τόσο μικρή πα-
ραχώρηση, ένα τόσο δα ξεβόλεμα. Που δεν είπα ένα «ναι»,
μονάχα αυτή τη λέξη, που θα ήταν ένα τόσο μεγάλο δώρο
για τους δικούς μου. Ίσως να είμαι υπερβολικά ενοχικός.

Ωστόσο, είναι κάποια πράγματα που μας βασανίζουν και
τα κουβαλάμε στη ζωή μας σαν ενοχλητικό φορτίο. Αν το
σκεφτείτε, όλοι έχουμε τέτοια βάρη, μικρά ή μεγάλα. Και
όλα τους είναι σημαντικά για μας, είτε γιατί πράγματι έχου-
με την ευθύνη τους είτε γιατί νομίζουμε ότι την έχουμε. Και
είναι σημαντικά, απλώς και μόνο γιατί μας αφορούν, γιατί
είναι τα δικά μας. Πρόκειται, συνήθως, για πράγματα που
δεν τα κάναμε τότε που έπρεπε –ενώ οφείλαμε να τα κά-
νουμε–, σύμφωνα με κείνη την αυστηρή προσωπική ηθική.
Κι αυτά, όσο κι αν προσπαθήσουμε να τα απωθήσουμε,
να τα εκλογικεύσουμε, να τα ξεχάσουμε, έρχονται και ξα-
νάρχονται εκεί μπροστά μας, ακλόνητα, απαιτητικά, πά-
ντα βασανιστικά.
Οι ενοχές λειτουργούν συνήθως ερήμην μας, έχουμε εκ-
παιδευτεί από μικροί να ζούμε μ’ αυτές. Είναι καλά φωλια-
σμένες στο υποσυνείδητο και μας υπενθυμίζουν τα ανεκ-
πλήρωτα χρέη μας, μόνο που όταν το κάνουν είναι πλέον
αργά. Σχεδόν πάντα, οι ενοχές ακολουθούν, δεν προπο-
ρεύονται, ακολουθούν σαν τιμωρός, σαν ασήκωτο βάρος.
Το δικό μου φορτίο ήταν εκείνο το ματαιωμένο ταξίδι
των γονιών μου. Ποτέ δεν μπόρεσα να δικαιολογήσω τον
εαυτό μου –ακόμα και τώρα με τη στερνή μου γνώση– για
κείνη την ανώφελη, τη σχεδόν ακατανόητη άρνηση. Μια
άρνηση που στέρησε από τους γονείς μου λίγες μέρες ξε-
κούρασης. Λίγες μέρες προσωπικής ξεγνοιασιάς. Για τους

12