Page 15 - Η χρυσή κύλικα - Νατάσα Κυρκίνη-Κούτουλα - Άνεμος Εκδοτική

Η ΧΡΥΣΗ ΚΥΛΙΚΑ

εμάς; Τι έχουμε κάνει και οργίστηκες μαζί μας; Πώς να εξιλε-
ωθούμε απέναντί σου;» Οι υπόλοιποι μουρμούρισαν κάτι που
έμοιαζε με προσευχή, ενώ η γυναίκα που με είχε πλησιάσει γο-
νάτισε μπροστά μου και άγγιξε το γυμνό μπράτσο μου με ευ-
λάβεια. Ασυναίσθητα το μάτι μου έπεσε στο σημείο που με άγ-
γιξε. Από όσο θυμόμουν τον εαυτό μου, στο σημείο αυτό είχα
ένα σημάδι, κάτι σαν καμπύλη ουλή. Η μητέρα μου μού είχε πει
ότι δεν το είχα από τη γέννησή μου αλλά από κάποιο τραύμα
από σπασμένο αγγείο, που όμως είχε πια επουλωθεί. Η καμπύ-
λη έμοιαζε σαν μισοφέγγαρο και οι απλοί άνθρωποι της περιο-
χής το είχαν εκλάβει ως σύμβολο της Άρτεμης, αφού ως Εκάτη
έχει σύμβολό της την ημισέλινο.
Μια σειρά από συμπτώσεις έκανε τους θρησκόληπτους χω-
ρικούς να υποθέσουν ότι ήμουν η ίδια η θεά: Είχα δίπλα μου το
ιερό της ζώο, το ελάφι και το βέλος της ως Ελαφηβόλος. Επί-
σης κυκλοφορούσα άφοβα (!) μόνη μου στο δάσος. Ακόμη και
τα σκοτωμένα φίδια δίπλα μας συνέβαλαν μάλλον στην εντύ-
πωση αυτή. Αν ήμουν μια απλή θνητή, τα φίδια θα με είχαν κα-
τασπαράξει. Όλα αυτά τα «στοιχεία» συνηγορούσαν στο να
δημιουργηθεί μια παρανόηση που ευτυχώς με βόλευε και σίγου-
ρα ήταν προτιμότερη από το να με ανακάλυπταν πρώτοι οι άν-
θρωποι της έπαυλης ή κάποιο άγριο ζώο. Αλλά πόσο θα κρα-
τούσε αυτή η χίμαιρα; Πώς θα αντιδρούσαν αυτοί οι άνθρω-
ποι όταν θα καταλάβαιναν ότι δεν ήμουν θεά; Πώς θα με τιμω-
ρούσαν που τους είχα εξαπατήσει; Τι έπρεπε να κάνω; Τουλά-
χιστον καταλάβαινα τη γλώσσα και μπορούσα να γνωρίζω τις
προθέσεις τους. Αλλά αυτό δεν αρκούσε. «Είστε καλοί άνθρω-
ποι. Έχετε την εύνοια της θεάς!» τους είπα, με όσο πιο δυνατή
και σταθερή φωνή μπορούσα.
Εκείνοι αλάλαξαν με ενθουσιασμό.
«Η θεά θέλει να μας φιλοξενήσετε και να φροντίσετε το ιερό
ελάφι» συνέχισα.

19