Page 11 - Η χρυσή κύλικα - Νατάσα Κυρκίνη-Κούτουλα - Άνεμος Εκδοτική

Η ΧΡΥΣΗ ΚΥΛΙΚΑ

Βγήκα ακροπατώντας στην αυλή. Πήρα βαθιές ανάσες που
μου φάνηκαν βάλσαμο. Ευτυχώς δεν υπήρχε ψυχή. Αλλά η εξώ-
θυρα ήταν αμπαρωμένη και στους τοίχους δεν μπορούσα να
σκαρφαλώσω ούτε υπήρχε κάποια σκάλα ή σκαμνί τόσο ψηλό,
ώστε να το χρησιμοποιήσω για να πηδήξω τη μάντρα. Εξάλ-
λου, υπήρχαν και τα σκυλιά. Έξω από την έπαυλη ακούγαμε
συχνά να αλυχτάνε. Ο αφέντης τα χρησιμοποιούσε όταν πήγαι-
νε κυνήγι. Τον άλλο καιρό τριγυρνούσαν και έπαιζαν με τους
φύλακες του σπιτιού. Προσευχόμουν στον Δία να ήταν τώρα
και οι φύλακες σε λήθαργο από το πιοτό. Αλλά τα σκυλιά; Θα
με ξέσκιζαν, έτσι άγρια που ήταν.
Ξάφνου το βλέμμα μου έπεσε στον βόθρο όπου ρίχναμε τα
εντόσθια. Με ένα φτυάρι που ήταν μόνιμα ακουμπισμένο δί-
πλα του τα σπρώχναμε στην τρύπα, από όπου κατρακυλούσαν
σε μια απότομη κατηφόρα. Αν μου το πρότεινε κανείς ως οδό
διαφυγής, όταν πρωτοήρθα στο σπίτι, θα νόμιζα ότι αστειεύε-
ται. Αλλά τώρα πια είχα καταλάβει ότι η βρόμα όχι μόνο ήταν
το λιγότερο κακό από όσα μπορούσαν να μου συμβούν αλλά
και σύμμαχος. Τα σκυλιά ήταν συνηθισμένα σ’ αυτή την έντο-
νη οσμή και μπορεί να μπερδεύονταν και να μην καταλάβαι-
ναν την παρουσία μου. Κοίταξα καλύτερα το άνοιγμα. Ευτυ-
χώς ήμουν πετσί και κόκαλο. Χωρίς να το πολυσκεφτώ, έκλει-
σα τα μάτια μου και βουλώνοντας με το χέρι τη μύτη και το στό-
μα μου, πήδηξα στη σιχαμερή τρύπα. Μέσα σε ελάχιστα δευτε-
ρόλεπτα βρέθηκα να κολυμπάω μέσα σ’ ένα θολό ποταμάκι,
ευτυχώς αρκετά βαθύ, ώστε να μην τσακιστώ, όπως έπεσα με
φόρα. Για καλή μου τύχη πρόλαβα να γαντζωθώ από ένα πλα-
τανόκλαδο στην όχθη του λίγο πριν φτάσω στο σημείο όπου το
ποταμάκι χυνόταν σε έναν ορμητικό καταρράχτη. Με δύναμη
που με ξάφνιασε, έδωσα έναν πήδο και βγήκα στην όχθη, όχι
πολύ μακριά από την έπαυλη, αλλά σε απόσταση ασφαλείας
από τα σκυλιά.

15