Page 5 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

του, για μεγαλύτερο ή μικρότερο χρονικό διάστημα, αναλόγως
προσόντων ασφαλώς. Με όλες πάντως υπήρξε γενναιόδωρος:
υπερπολυτελή δείπνα, ταξίδια αναψυχής σε μοντέρνα θέρετρα,
πανάκριβα δώρα. Εγώ είχα καταφέρει να του ξεγλιστράω κάθε
φορά που μου δήλωνε πως μια καινούργια οδοντόβουρτσα με
περίμενε στο δωμάτιο που πάντα είχε κρατημένο σε γνωστό ξε-
νοδοχείο μεγάλης αλυσίδας, για παν ενδεχόμενο. Διακωμωδού-
σα, αλλά δεν ξέφευγα μόνο. Είχα βρει τον τρόπο να διατηρώ
τη σχέση μας σε εξαιρετικά επίπεδα. Ειλικρινά δεν ξέρω πώς,
αλλά τα είχα καταφέρει. Ίσως να είχε δίκιο όταν μου έλεγε πως
έχω αντρικό τρόπο σκέψης, πολύ πιθανόν αυτή να ήταν και η
αιτία της καθαρά επαγγελματικής αλλά μέσα σε απόλυτο σεβα-
σμό συναναστροφής μας. Κι έτσι, όταν η Ιφιγένεια τελείωσε τις
σπουδές της στο Πάντειο, δεν δίστασα στιγμή: τον παρακάλε-
σα να την προσλάβει και το έκανε χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά
και χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Αυτό το τελευταίο το φοβό-
μουν λίγο και χάρηκα που διαψεύστηκα. Η γυναικεία μου φιλα-
ρέσκεια βέβαια αντιδρούσε κάπως και μου δημιουργούσε απο-
ρίες: άραγε, εκτός από αντρικό τρόπο σκέψης, έχω και αντρική
συμπεριφορά; Ή μήπως και όψη;
Δεν επιλέγουμε τα χαρίσματά μας, με κάποιον τρόπο είναι
προαποφασισμένα. Το δικό της αδιαμφισβήτητο χάρισμα ήταν
η καλοσύνη. Πάντα αυτή η λέξη μού δημιουργούσε μια αίσθη-
ση σαν να συνέρχεσαι από κώμα για να συνειδητοποιήσεις αό-
ριστα γύρω σου την ύπαρξη συγκεχυμένων φωνών και απροσ-
διόριστων μορφών. Έτσι ήταν η Ιφιγένεια, η μικρή μου αδελφή,
η Φένια μου. Πάντα δίπλα, πάντα κοντά σε όλους. Διακριτι-
κά και πεισματικά ταυτόχρονα. Αν της ζητούσες την ψυχή της,
θα σ’ την έδινε, είτε ήσουν γνωστός είτε άγνωστος. Την έδω-
σε ολόκληρη και στον Αύγουστο, ένα αδέσποτο κοκκινότριχο
γατί που βρήκε στον δρόμο ένα καλοκαίρι. Το περιμάζεψε, το
φρόντισε, και αυτό την ακολουθούσε σαν σκυλί μέχρι το τέλος.
Καθόταν με τις ώρες στα πόδια της, κοιτάζοντάς τη με τη λάμ-

11