Page 9 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Κόμπαζα πως εγώ θ’ ανασαίνω αλλιώς. Αυτό που ανέκα-
θεν επιδίωκα ήταν απόλυτη ελευθερία κινήσεων, δημιουργική
δουλειά όσες ώρες έκρινα απαραίτητο, ποιοτική και ποσοτι-
κή επιλογή συναναστροφών, μακριά από εξωγενείς εξαναγκα-
σμούς. Η ιδέα ότι μια τόση δα παιδική ψυχούλα θα εξαρτιόταν
για πολλά χρόνια από τη δική μου ζωή μού προκαλούσε τρόμο.
Δεν έβλεπα πουθενά τον εαυτό μου να ταιριάζει σ’ αυτό το κα-
ταθλιπτικό για τα γούστα μου μοντέλο. Ένας σύντροφος, ναι,
θα ήταν καλοδεχούμενος. Κάποιος όμως που θα συμμεριζόταν
τις απόψεις μου. Άντρα κουβαλητή και κολόνα του σπιτιού μου
ποτέ δεν θέλησα. Εύκολο μου φαινόταν, αλλά αποτρόπαιο. Κι
έτσι συμφιλιώθηκα με το μονοπάτι της ανεξαρτησίας μου. Αν
και έκρυβε μερικές απότομες στροφές, τις αντάλλασσα ευχαρί-
στως με τα χαμόγελα που μου χάριζε αφιλοκερδώς. Εκεί ακρι-
βώς βρισκόταν η ουσία: στα ανταλλάγματα που δεν ήμουν κα-
θόλου διατεθειμένη να παραχωρήσω. Άντρα που πνευματικά
να ξεπερνά την εφηβεία δεν ήξερα κανέναν. Αντίθετα, άντρες
που να θέλουν συνεχώς φροντίδα, επιβεβαίωση και καθοδή-
γηση ως το αυτονόητο γνώριζα πολλούς, και δεν πίστευα πως
θα μπορούσε ποτέ αυτό ν’ αλλάξει. Θα ήταν σαν να διατηρού-
σα ολοκληρωτική πίστη στην ακεραιότητα όλων των δικαστι-
κών λειτουργών ανεξαιρέτως. Άτοπο και ανούσιο. Ασφαλώς
και απόλυτη εναρμόνιση δύο ανθρώπων δεν υπάρχει, κι όποιος
ισχυρίζεται ότι τη βρήκε λέει ψέματα. Μέχρι τότε δεν είχα
υπάρξει και ιδιαίτερα τυχερή, η αλήθεια είναι. Περιστασιακές
σχέσεις μόνο, που κατέληγαν ή σε αφόρητη πλήξη ή σε πατα-
γώδη αποτυχία. Παρ’ όλα αυτά, απολάμβανα την κάθε στιγμή
της μέρας μου. Η δουλειά μου ήταν ακριβώς αυτό που χρεια-
ζόμουν και περιστοιχιζόμουν από πολλούς φίλους. Η ζωή μου
ήταν γεμάτη με πράγματα που με ικανοποιούσαν. Ευτυχισμέ-
νη; Δεν ξέρω, είναι μεγάλη κουβέντα. Πάντως ήμουν μια χαρά.
«Ήρθες επιτέλους;» παρά το επίπλαστο θυμωμένο ύφος, η
αγκαλιά της άνοιξε διάπλατα.

15