Page 7 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

και στην εύνοια της τύχης. Αν δεν σου δίνονται μικρές αφορμές
προπόνησης στην ήττα, πώς μαθαίνεις να επιβιώνεις ηττημέ-
νος; Αν και ανησυχούσα για εκείνη, το απολάμβανα ταυτόχρο-
να. Ήταν το δικό μου αντίδοτο στους τόνους της αμφισβήτησης
που με πλάκωναν όποτε ερχόμουν αντιμέτωπη με τις «αγνές»
προθέσεις των άλλων. Φιλανθρωπικός ιδεαλισμός εναντίον
κυνικής αφύπνισης. Έτσι της περιέγραφα τις ζωές μας, χωρίς
ασφαλώς να παίρνω φραστικές απαντήσεις, τίποτα περισσότε-
ρο από ένα αχνό χαμόγελο διαφωνίας. Τελικά το χαρακτήρισα
οριστικά χάρισμα και παραιτήθηκα άπαξ διά παντός.
Παρότι αλώνιζα τη γειτονιά εδώ και χρόνια, οι γνωριμίες
μου ήταν ελάχιστες. Η Ιφιγένεια γνώριζε όλον τον κόσμο. Τους
μαγαζάτορες, τους περαστικούς, τους υπαλλήλους του δήμου.
Χαιρετούσε, καλησπέριζε, χαμογελούσε, αστειευόταν. Έπιανε
την κουβέντα και με σύστηνε σε όλους, όποτε τύχαινε να βρεθώ
μαζί της. Προσπαθούσα καλοπροαίρετα να την εκνευρίσω, της
έλεγα ότι μοιάζει με βουλευτή που έχει βγει βόλτα προς άγραν
ψήφων. Γελούσε με την καρδιά της.
Ζούσαμε μαζί. Καθόμασταν με τις ώρες και ανταλλάσσαμε
μακάρια τις απόψεις μας, αναλύοντας είτε κάτι κοσμοϊστορι-
κό, όπως η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης ας πούμε, είτε
κάτι απλό, όπως η κίνηση στους δρόμους. Ατέρμονοι σχολια-
σμοί επί παντός επιστητού, απλές και σύνθετες κουβέντες, πε-
ρίπατοι και θέατρα. Ο μπαμπάς είχε αγοράσει από μια χαριτω-
μένη μονοκατοικία στην καθεμιά μας, και οι δυο στην ίδια γει-
τονιά με το πατρικό μας. «Θέλω κοντά τα κλωσόπουλά μου»
έλεγε, κι εμείς τον πειράζαμε ότι δεν μοιάζει τόσο με κότα, πε-
ρισσότερο με κότσυφα, έτσι σκούρο που ήταν το δέρμα του. Η
Φένια είχε νοικιάσει το δικό της σπίτι, που ήταν λίγο μεγαλύ-
τερο, και μέναμε μαζί στο δικό μου. Μικρότερο σπίτι, λιγότε-
ρες δουλειές, άρα περισσότερος ελεύθερος χρόνος, έτσι λέγα-
με. Δεν ήταν αυτός ο λόγος όμως. Αγαπούσαμε πολύ η μια την
άλλη με δέσιμο σπάνιο, ξέχωρα από τον υποχρεωτικό δεσμό αί-

13