Page 8 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική
P. 8

ΤΖΙΝΑ ΨΑΡΡΗ

           ματος και παρά τις οφθαλμοφανείς διαφορές μας. Εκείνη είχε
           ανέκαθεν το μυαλό της σε στρουμπουλά μωρά να ζουζουνίζουν
           τριγύρω, οικογενειακές διακοπές και Κυριακές με ψητό στον
           φούρνο. Γεννημένη μαμά. Εγώ, πάλι, βασανιζόμουν από ένα
           γενικό αίσθημα φόβου, μη τυχόν και χρειαστεί να μείνω φυλακι-
           σμένη στη ρουτίνα σπίτι-παιδιά-διάβασμα-μαγείρεμα-σχολεία.
           Μια προοπτική που, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, δικαιο-
           λογούσε κάθε απαισιόδοξη σκέψη. Όλα αυτά τα υποκοριστι-
           κούλια δεν ήταν για μένα: το σπιτάκι μας, η ήσυχη ζωούλα μας,
           μια βολεμένη δουλίτσα, τα παιδάκια μας. Όλα με το λίγο μού
           ταίριαζαν, όλα προβλέψιμα και προκαθορισμένα. Πλήξη μέχρι
           θανάτου, μέσα σε κουτάκια καλοτακτοποιημένα, μίζερες ευτυ-
           χίες περιφερόμενες, μισές. Αίσθημα κορεσμού που προκαλεί-
           ται μόνο από τη διάχυτη τσίκνα των κυριακάτικων μπάρμπε-
           κιου και την υπερκατανάλωση λουκάνικων και μπακλαβάδων.
           Οι απορίες μου ξεκινούσαν από το αυτονόητο: γιατί ο μπακλα-
           βάς είναι επίσημο γλυκό τραπεζώματος; Δεν θα το καταλάβαι-
           να ποτέ. Εμένα, συνήθως, κάτι βαριεστημένα απογεύματα Τε-
           τάρτης μ’ έπιανε απεριόριστη λαχτάρα για σιρόπια και ψιλο-
           κομμένα καρύδια. Από την άλλη, βέβαια, έβρισκα ιδιαίτερα βο-
           λικό η μόνη αγωνία να προέρχεται από τον φόβο μήπως και
           δεν καταφέρεις ν’ απολαύσεις ολοκληρωτικά τη θαλπωρή εκεί-
           νων των προνομιούχων ωρών με φίλους. Οι οποίες –για φα-
           ντάσου!– συνήθως συνέπιπταν με τη διαπίστωση παράνομης
           σχέσης μεταξύ παντρεμένων, απόντων ασφαλώς, γνωστών, ή
           την εξομολογητική διάθεση κατάφωρης αδικίας ή προσβολής
           από άλλον απόντα, ή την οικονομική καταστροφή τρίτου, ή την
           ολοκάθαρη απόδειξη κερατώματος της θεούσας ξαδέλφης από
           τον αθεόφοβο σύζυγο. Καραμελωμένα ξέφτια μιας μέρας που
           ίσως και να τελείωνε γαλήνια. Εντυπωσιακά πράγματα, ακόμα
           και για τον πιο δύσπιστο ομολογουμένως! Πειράζει που ήθελα
           ν’ απέχω;

                                       14
   3   4   5   6   7   8   9   10   11   12   13