Page 6 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΤΖΙΝΑ ΨΑΡΡΗ

ψη τής άνευ όρων λατρείας στα στρογγυλά του μάτια. Η Φένια
τον χάιδευε και τον κερνούσε λιχουδιές, ώσπου έγινε ένας τε-
τράπαχος γάτος με μακρύ τρίχωμα που έμοιαζε περισσότερο
με κανίς, μόνιμα λαχανιασμένος από τη λαιμαργία αλλά και την
έξαψη της αφοσίωσης.
Στο μυαλό της αδελφής μου δεν υπήρχαν μηχανορραφίες.
Κανείς δεν έλεγε ψέματα, κανείς δεν πρόδιδε. Για όλες τις κα-
ταστάσεις υπήρχε μια καλοπροαίρετη εξήγηση. Θα ανακάλυ-
πτε σημείο αξιέπαινο ακόμη και στην πιο άθλια συμπεριφορά.
Δεν είναι τόσο ότι δεν το έβλεπε όσο ότι η έμφυτη καλοσύνη
της υπαγόρευε πράξεις μεγαλοψυχίας και συγχώρεσης. Αυτή η
«πάστα» είχε γίνει κάτι σαν οικογενειακό ανέκδοτο. Για τη Φέ-
νια, οι πάντες ήταν «άνθρωποι καλής πάστας, αλλά...» Όπο-
τε δαιμονιζόμουν με αυτό το αλλά-δικαιολογία, ονομάτιζα τους
γνωστούς μας, πότε ο Κώστας ο σεράνο, η Αμαλία η νουγκα-
τίνα, η Βιβή η πάστα φλώρα. Εγώ την πείραζα, εκείνη γελούσε.
Ανυστερόβουλα. Οτιδήποτε μπορούσε να προκαλέσει διαφω-
νίες ή αντιφατικές ερμηνείες απλώς το απομάκρυνε. Απέραντη
ηρεμία, λιακάδα ακόμα και στις συννεφιασμένες μέρες. Βαριε-
στημένη ή απελπισμένη δεν θυμάμαι να την είδα ποτέ. Ευχά-
ριστη και ειλικρινής γλυκύτητα, αυτό ήταν από παιδί. Τρυφε-
ρή σαν δροσερή αύρα, ανάλαφρη όπερα με συναισθηματικές
υπερβολές. Μαντάμα Μπατερφλάι σε μέγεθος τσέπης. Πολύ-
χρωμη πεταλούδα μικροκαμωμένη, το βουτυράκι μας. Την αγα-
πούσα πολύ, μ’ όλη της την υπερβολή. Ήθελα να την προσγει-
ώσω, να της αποδείξω πως όλη αυτή η «καλή πάστα» των αν-
θρώπων γύρω της δεν ήταν παρά ένα ευχάριστο τίποτα, φα-
νταχτερό και απατηλό. Η Φένια δεν πειθόταν, δεν γκρέμιζε τί-
ποτε απ’ όλα αυτά. Ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που γνώριζα
χωρίς ίχνος κακεντρέχειας. Μου φαινόταν όμως τόσο παρά-
ξενο για προτέρημα! Μου ήταν αδύνατο να μην το χαρακτη-
ρίσω και ελάττωμα, γιατί φοβόμουν πως όλη αυτή η μεγαλο-
ψυχία οδηγεί κατευθείαν σε μια άνευ όρων εμπιστοσύνη ακόμη

12