Page 8 - index

ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ

ξίας. Χαμένη ή κερδισμένη δεν γνώριζε η Καρμελίτα
αν ήταν, αλλά η βεβαιότητα πως ο χαμός ενός ανθρώ-
που που κάποτε αγαπούσε δεν σήμαινε πως είχε χαθεί
και η αγάπη που κουβαλούσε μέσα του κάπως την πα-
ρηγορούσε. Αυτή θα παρέμενε ανέγγιχτη από τα λιμα-
σμένα βλέμματα του βλοσυρού θεού που επιβουλευό-
ταν την ύπαρξή της.
Τι αγαπούσε περισσότερο; Τον θάνατο που της ξέ-
σκιζε τα σωθικά ή την ελπίδα που έστω και φευγαλέα
την έκανε να εκτοξεύεται στα ουράνια, να διαγράφει
κύκλους και τροχιές ακατανόμαστες που άλλοι στη
θέση της δεν θα τολμούσαν να διανύσουν; Κι όμως
αυτή η μισερή, που δεν μπορούσε να στομώσει τ' αστεί-
ρευτα δάκρυά της και τον δυσβάστακτο πόνο που της
κομμάτιαζε τα σωθικά, τολμούσε να διασχίσει τον πα-
ράδεισο πριν την κόλαση αυτής της μέρας. Η ερήμωσή
της την απέλπιζε πιότερο.
Παγωμένη σιωπή κυριαρχούσε στον κάμπο κι
άφταστη ημεράδα. Οι απροσμέτρητα οικείες παρα-
στάσεις δεν της έλεγαν τίποτα. Μόνο η παράκρουση
των ανθρώπων που έπαιζαν θέατρο την έκανε να ξε-
χνά πόσο τελικά κρατούσε αυτή η τρομερή κωμωδία.
Αυτή η φάρσα που παιζόταν σε βάρος της, εκεί όπου
σιγούσε ο δικός της φόβος κι ο θάνατος φάνταζε εφή-
μερος, πρόσκαιρος σαν τη δική της ζωή, αλλά και προ-
κλητικός που δεν έκανε με τίποτα πίσω. Την καλού-
σε και την ίδια στον χορό των αστεριών, αρκεί ν' άφη-
νε το βλέμμα της να περιδιαβαίνει στο άπειρο. Ένιωθε
αδυσώπητα απόμακρη.
Ήταν πεσμένη πάνω στο κορμί του και τα ξέπλεκα
μαύρα εβένινα μαλλιά της κάλυπταν το ματωμένο του

12