Page 15 - «Πάμε μια βόλτα;» - Μαρία Βουζουνεράκη - Άνεμος Εκδοτική
P. 15
ΠΑΜΕ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ;
«Αχ, βρε Μυρτώ», μονολόγησε. Έκλεισε τα μά-
τια και ευχήθηκε να μπορέσει «δει» το πρόσωπό
της, όπως ήταν πριν τη λοίμωξη που της στέρησε τη
ζωή. Αυτήν τη ζωή μαζί της που την είχε φανταστεί
πολύ διαφορετικά. Πόσο πονούσε και πόσο θύ-
μωνε που έπρεπε να κρύψει πώς αισθάνεται. Που
έπρεπε να φανεί δυνατή, χωρίς να ξέρει για ποιον.
Λες και στη μία ή στην άλλη περίπτωση όσοι την
έβλεπαν θα την καταλάβαιναν. Μπορεί να μην εί-
χαν δεσμούς αίματος με τη Μυρτώ, όμως ήταν η μο-
ναδική οικογένειά της. Δεν είχε κανέναν άλλο στον
κόσμο. Άφησε τα δάκρυα της να κυλήσουν χωρίς
καμία ντροπή. Σκεπάστηκε με την κουβέρτα της κι
αφέθηκε κλείνοντας τα μάτια, βουλιάζοντας μέσα
σε μια ψεύτικη πραγματικότητα, αυτήν του μυαλού
της που της επέτρεπε πάντα να ονειρεύεται και να
σχεδιάζει. Λίγο νωρίτερα είχε αποχαιρετήσει τον
Αλέξανδρο, ο οποίος επέστρεφε στην καθημερινό-
τητά του. Όταν κι ο Κωνσταντίνος τής ανέφερε ότι
ήθελε να ξεκουραστεί, άδραξε την ευκαιρία να σω-
ριαστεί κυριολεκτικά στην πολυθρόνα της.
Ο επίμονος ήχος του τηλεφώνου την επανέφερε
στην πραγματικότητα. Στην άλλη άκρη της γραμ-
μής, ήταν ο κύριος Δήμος Ιωάννου, ο συμβολαιο-
γράφος. Ήθελε να την ενημερώσει πως την ερχό-
μενη Δευτέρα θα έπρεπε να παρευρεθεί στο άνοιγ-
19
