Page 16 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΑΝΝΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

Θέμα τύχης; Είναι κάποιες στιγμές που σκέφτομαι πως
κάποιος πρέπει να μ’ αγαπάει πολύ για να μου χαρίσει όλα
αυτά τα πράγματα. Κι έπειτα αναρωτιέμαι τι καλό έκανα για
να τ’ αξίζω; Και γιατί εγώ; Γιατί εγώ κι όχι η αδελφή μου, ας
πούμε; Θέμα τύχης; Είναι θέμα τύχης ή είναι θέμα επιλογών;
Πώς δύο άνθρωποι που ξεκινούν από την ίδια αφετηρία και
με τα ίδια εφόδια καταλήγουν σε εντελώς διαφορετικό τέρμα;
Πάντα με βασάνιζε αυτή η ερώτηση. Πάντα αναρωτιόμουν.
Η Χαρά κι εγώ κάναμε ακριβώς την ίδια πορεία. Μάλλον,
ξεκινήσαμε τη ζωή μας κάνοντας την ίδια πορεία. Τα ίδια βή-
ματα. Πήγαμε κι οι δύο σε καλά σχολεία, είχαμε κι οι δύο την
ίδια αγάπη και κατανόηση από τους γονείς μας, μεγαλώσαμε
σ’ ένα γλυκό και τρυφερό περιβάλλον, ίδιο και για τις δύο. Δεν
μπορώ να πω πως αισθανθήκαμε ποτέ κάποια διάκριση από
τους γονείς μας. Το ’χουμε συζητήσει και συμφωνούμε και οι
δύο πως δεν έχουμε καταλάβει να έχουν δείξει περισσότερη
αδυναμία σε κάποια από τις δυο μας. Γι’ αυτό και ήμασταν πά-
ντα σύμμαχοι. Δεν είχαμε ποτέ αντιζηλία.
Κι έπειτα, εγώ έπεσα πάνω στον Στέλιο. Κι εκείνη έπεσε
πάνω στον Σάββα. Θέμα τύχης! Δεν αρκεί όμως πάντα μόνο η
τύχη. Πρέπει να μπορέσεις και να τη δεις. Και φυσικά να την
αρπάξεις. Η μητέρα μου πάντα έλεγε πως η τύχη είναι ένα φα-
λακρό κεφάλι με μία μόνο τρίχα. Πρέπει πρώτα να τη δεις και
μετά να την αρπάξεις. Να την αρπάξεις αλλά και να μπορέ-
σεις να την κρατήσεις από τη μοναδική της τρίχα, χωρίς αυτή
να κοπεί και να σου μείνει στο χέρι. Εγώ τα κατάφερα.
Για εμένα ο Στέλιος ήταν η μεγαλύτερη τύχη της ζωής μου.
Για εκείνη ο Σάββας ήταν η μεγαλύτερη ατυχία. Αυτό φυσι-
κά δεν της το έχω πει ποτέ. Δεν έχω τολμήσει να το αναφέ-
ρω, ούτε καν να το αφήσω να υπονοηθεί. Είναι τόσο ερωτευ-
μένη μαζί του, τόσο τρελή γι’ αυτόν, που είναι στιγμές που φο-
βάμαι πως, αν κάτι στράβωνε μαζί του, εκείνη θα πέθαινε. Εί-
ναι τόσο ερωτευμένη… Και τόσο τυφλή…

22