Page 12 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΑΝΝΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

γάρι, όχι οικογένεια. Θα ’ταν πια ένα ζευγάρι γέρων. Αυτή η
σκέψη μού δημιουργούσε πάντα κατάθλιψη. Τα ζευγάρια γέ-
ρων. Μόνα ένα βήμα πριν την αποχώρηση. Και μετά, κάποιος
φεύγει πρώτος. Και ο άλλος; Και καλά, η μαμά έχει εμάς. Έχει
παιδιά κι εγγόνια. Εγώ τι θα είχα; Νομίζω όλα αυτά βάρυναν.
Όλα αυτά βάρυναν στην απόφαση για την πορεία της εγκυ-
μοσύνης. Οι γονείς μου, αλλά και η αδελφή μου και ο Στέ-
λιος, ήταν όλοι υπέρ της συνέχισης της εγκυμοσύνης. Ως δεν
θα όφειλαν… Κι όμως, ήταν όλοι υπέρ της απόκτησης του παι-
διού. Ο μπαμπάς πρώτος και καλύτερος.
Έτσι, γέννησα πριν από έναν μήνα. Ένα υγιέστατο κορι-
τσάκι, που πήρε ήδη το όνομα του μπαμπά. Μάνια. Από το
Εμμανουέλα. Ναι, Μάνια. Ο μπαμπάς καμάρωσε πάρα πολύ
γι’ αυτό. Πήρε τουλάχιστον αυτή τη χαρά. Η μικρή Μάνια…
Όχι ότι μπορεί να τον αντικαταστήσει. Όχι. Όμως είναι το
μέλλον. Είναι ένα μικρό πλασματάκι που κουρνιάζει στην
αγκαλιά μου, μου χαμογελάει με το φαφούτικο στοματάκι του
κι έχει αρχίσει να καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι του κόσμου
μου. Αλλά και του Σάββα. Νομίζω πως έχει αρχίσει να γίνε-
ται όλος ο κόσμος του Σάββα. Το βλέπω στο ύφος με το οποίο
την κοιτάζει. Το βλέπω στον τρόπο με τον οποίο την παίρνει
αγκαλιά. Το βλέπω όταν βιάζεται να γυρίσει σπίτι, αντίθετα
απ’ ό,τι έκανε παλιά. Νομίζω πως αυτή είναι η πιο σπουδαία
του σχέση ζωής.

4

Αυτό δεν έπρεπε να είχε συμβεί. Δεν το περίμενα ότι θα συ-
νέβαινε έτσι. Ναι, τελευταία το ήθελα το παιδί, όμως δεν φα-
ντάστηκα πως το τίμημα θα ήταν αυτό. Πού να το φανταστώ!

18