Page 17 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΕΥΤΟΠΙΑ • ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ

Όμως ο Στέλιος… Ο Στέλιος είναι για εμένα η τύχη της
ζωής μου. Μόνο που εγώ δεν είμαι τυφλή. Ξέρω ακριβώς όλα
τα καλά του και όλα τα κακά του. Ξέρω τι του βρίσκω. Ξέρω
γιατί τον αγαπώ. Γιατί αυτό δεν είναι μια παράλογη, τρελή,
άνευ λόγου αγάπη. Είναι μια λογική αγάπη, που βασίζεται σε
συγκεκριμένα πράγματα.
Ο άντρας μου είναι σοβαρός. Είναι οικογενειάρχης. Είναι
αυτός που κάθε γυναίκα ονειρεύεται. Είναι σταθερός. Μπο-
ρείς να βασιστείς πάνω του. Είναι πάντα εκεί, για όλους. Και
είναι πλούσιος, πολύ πλούσιος.
Οι γονείς του Στέλιου είχαν μόνο ένα παιδί. Πέθαναν και
οι δύο νέοι, σε ατύχημα, πριν ακόμα τον γνωρίσω. Θέμα τύ-
χης. Έτσι, μένοντας ολομόναχος, πήρε τη ζωή του στα χέρια
του, αναγκάστηκε να ψηθεί στον φούρνο της βιοπάλης, όπως
θα έλεγαν οι παλιότεροι, και ακριβώς γι’ αυτό ήταν σε θέση
να εκτιμήσει την αξία της οικογένειας. Έτσι, μετά τη γνωριμία
μας προσκολλήθηκε στη δική μου οικογένεια με πάθος. Με το
ίδιο ακριβώς πάθος που προσκολλήθηκε σ’ εμένα.
Τι να πω γι’ αυτόν; Τίποτα δεν μπορώ να πω γι’ αυτόν. Εί-
ναι τόσο ανεκτικός μαζί μου, τόσο γλυκός, τόσο τρυφερός.
Όλα τα δικά μου τα βρίσκει τέλεια, τα βρίσκει καλώς καμωμέ-
να, όλα, όσο στραβά και να ’ναι. Είναι πάντα εκεί. Πάντα στη
θέση του. Πάντα δίπλα μου. Πάντα να με βοηθήσει, να με συ-
ντρέξει, να μου συμπαρασταθεί. Πάντα. Και στην οικογένειά
μου το ίδιο. Η οικογένειά μου έχει γίνει δική του πια. Όλους
τους δικούς μου τους αγαπάει όσο κι εγώ. Ναι, δεν είναι υπερ-
βολή να το πω: όσο κι εγώ.
Τρόμαξα να τον συνεφέρω με την υπόθεση του μπαμπά.
Δεν μπορούσε με τίποτα να το δεχτεί. «Όχι» έλεγε ξανά και
ξανά. «Αδύνατον» έλεγε. «Δεν μπορεί να συμβεί αυτό με τον
πατέρα, δεν γίνεται. Δεν είναι η ώρα του. Όχι, δεν έχει έρθει η
ώρα του ακόμα».

23