Page 14 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΑΝΝΗ ΠΑΠΑΘΕΩΔΟΡΟΥ

ποιημένη. Όταν τη γνώρισα, τη θεώρησα εντελώς ηλίθια. Ένα
εύκολο θύμα για όλους. Πώς έγινε κι έμπλεξα μαζί της, δεν το
κατάλαβα καλά καλά. Είχα εκείνη την ερωτική απογοήτευ-
ση με τη Μίνα. Με πούλησε η άτιμη για έναν άλλον. Και μά-
λιστα πίσω από την πλάτη μου. Ήταν μεγάλη ήττα για εμέ-
να τότε. Χάλασε και η εικόνα μου στους άλλους και η εικόνα
μου στον καθρέφτη. Η Χαρά ήταν η μόνη που στάθηκε δίπλα
μου πραγματικά. Χωρίς να ζητάει τίποτα. Ήταν φανερό πως
ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Εγώ, πάλι, ήμουν τόσο χάλια που
το μόνο που ζητούσα ήταν μια αγκαλιά για να κλάψω. Μια
αγκαλιά που να μην με νοιάζει τι θα σκεφτεί για εμένα. Και
αυτή ήταν η αγκαλιά της Χαράς. Εγώ έκλαιγα για την άλλη
στην αγκαλιά της Χαράς που με αγαπούσε.
Κι έπειτα η άλλη γύρισε. Κι εγώ ήθελα τόσο πολύ να την
έχω… Μετά όμως ήθελα τόσο πολύ να την πονέσω, όπως πό-
νεσε αυτή εμένα. Η ανάγκη μου για εκδίκηση στάθηκε πιο
ισχυρή από την έλξη μου γι’ αυτήν και το πάθος για σεξ μαζί
της. Και κέρδισε. Πρότεινα στη Χαρά να παντρευτούμε. Εκεί-
νη έγινε ευτυχισμένη, η Μίνα κόντεψε να τρελαθεί από τη δυ-
στυχία κι εγώ πέτυχα τον σκοπό μου.
Δεν μου βγήκε σε κακό. Λέω και ξαναλέω: καλύτερα έτσι.
Πέρασα μια ζωή παραδεισένια. Με το σπίτι μου, τη γυναίκα
μου, την ελευθερία μου, τις διασκεδάσεις μου, ένα σωρό γκό-
μενες και κανένα μα κανένα πρόβλημα.
Πίστευα πάντα πως ο γάμος μου με τη Χαρά ήταν μια πολύ
καλή κίνηση. Έδωσε λύση σε πολλά προβλήματα που θα είχα
αλλιώς. Καταρχάς, της φόρτωσα τις υποχρεώσεις μου στους
γονείς μου, στους συγγενείς και στους φίλους. Πάντα έτρεχε
για όλους αυτούς στη θέση μου. Έπειτα, είχα στο σπίτι ένα
πειθήνιο όργανο που έκανε πάντα ό,τι της ζητούσα. Δεν λέω,
πάντα το ζητούσα με καλό τρόπο. Με τέτοιον τρόπο που η
Χαρά δεν μπορούσε να τον αγνοήσει. Πάντα με γλυκόλογα.
Αυτή η γυναίκα, πόσο ακούει τα λόγια, πόση δύναμη έχουν

20