Page 13 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΕΥΤΟΠΙΑ • ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ

Αν και θα ’πρεπε. Όμως δεν ήξερα. Πίστευα πως θα είχαμε κι
άλλες επιλογές. Θα ’πρεπε όμως να το ξέρω.
Και τώρα… Τώρα όλοι θα τα έχουν μαζί μου. Γιατί πάντα
εγώ είμαι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Εγώ φταίω για όλα. Και
φυσικά για τις αποφάσεις της Χαράς εννοείται πως φταίω
εγώ. Άντε τώρα να τους πείσω...
Φυσικά, δεν έχουν άδικο. Όλα τα προηγούμενα χρόνια τα
δείγματα γραφής μου δεν ήταν και τα καλύτερα. Ειδικά τα
πρώτα χρόνια. Τα πρώτα χρόνια του γάμου μας ήταν για τη
Χαρά νομίζω δραματικά. Και τότε, ναι, ούτε ν’ ακούσω για
παιδί δεν ήθελα. Στη σκέψη και μόνο της δέσμευσης μ’ ένα
παιδί τρελαινόμουν. Μια χαρά περνούσαμε οι δυο μας. Δηλα-
δή μια χαρά περνούσα εγώ. Καλύτερα έτσι, σκεφτόμουν.
Και ήταν καλύτερα. Είχαμε την ελευθερία μας. Εγώ μπο-
ρούσα να τριγυρνάω ελεύθερα, να κάνω το κέφι μου χωρίς
ενδοιασμούς. Κι εκείνη… Εκείνη τι μπορούσε να πει; Όταν
γυρνούσα από τη δουλειά και της έλεγα ότι θα βγω με φίλους,
εκείνη δεν μπορούσε να πει πως έχω υποχρεώσεις. Δεν μπο-
ρούσε να επικαλεστεί κάτι. Ναι, δεν μπορώ να πω, αποδεχό-
ταν στωικά τις αταξίες μου. Εντάξει, κι εγώ καλά περνούσα.
Τι να το έκανα τότε το μυξιάρικο. Έξοδα, κλεισούρα, κλάμα-
τα, μπελάδες. Όχι, έλεγα στον εαυτό μου, καλύτερα έτσι.
Δεν θεωρούσα ότι είχα τη φτιαξιά του πατέρα. Όπως νο-
μίζω δεν την είχε και ο δικός μου. Δεν θυμάμαι ν’ ασχολήθη-
κε και πολύ μαζί μου όταν ήμουν μικρός. Αλλά και μεγάλος.
Μόνο όταν θέλει κάτι θυμάται την ύπαρξή μου. Αλλά κι εγώ
δεν μπορώ να πω ότι του κάνω τα χατίρια. Δεν αισθάνομαι
υποχρεωμένος. Αυτός ευθύνεται γι’ αυτό. Λοιπόν, έχω κατα-
λήξει: καλύτερα έτσι.
Η Χαρά, πάλι, το άλλο άκρο της υπόθεσης. Η Χαρά με λα-
τρεύει. Τόσα χρόνια και δεν έχω καταλάβει γιατί. Εντάξει, δεν
λέω, ήξερα να τη χειρίζομαι. Δεν είναι και τίποτα δύσκολο. Η
Χαρά είναι ένα ανοιχτό βιβλίο. Είναι η ειλικρίνεια προσωπο-

19