Page 9 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΕΥΤΟΠΙΑ, ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ

μπορεί και να καμάρωνε τον εγγονό που μάλλον του είχε αδυ-
ναμία. Άλλωστε, αρσενικά και οι δυο. Όσο να ’ναι, περισσό-
τερα κοινά είχαν. Τι να πει μαζί μου; Κορίτσι δεκαπέντε χρο-
νών, ό,τι χειρότερο γι’ αυτόν.
Εντάξει, δεν λέω, αίμα μου είναι. Πατέρας της μάνας μου.
Εντάξει. Αλλά πάλι, μια ολόκληρη μέρα για τον αποχωρισμό;
Σκληρός ο αποχωρισμός. Αλλά μια ολόκληρη μέρα;
Δεν είναι η πρώτη κηδεία που πηγαίνω. Πραγματικά νομί-
ζω ότι η πρώτη μου ήταν ιδιαίτερα τραυματική εμπειρία. Πιά-
στηκε ο ποπός μου στην καρέκλα, διψούσα και πεινούσα και
δεν ήξερα τι να κάνω τα χέρια μου. Κι όχι τίποτ’ άλλο, έπρε-
πε να μιλήσω κιόλας. Τι να πω; Ευτυχώς είχα μάθει απέξω τις
δυο γραμμές που μου είχε γράψει η μαμά. Αυτό ήταν το κοινω-
νικά αποδεκτό, όπως μου είχε πει.
Αυτό ήταν στην κηδεία του θείου Θεμιστοκλή, του ξαδέλ-
φου της γιαγιάς. Νομίζω ήταν καμιά εξαετία πίσω. Ναι. Μα
τότε ήμουν περίπου στην ηλικία του Πετρή. Πρέπει να ήμουν
εννιά χρονών.
Πραγματικά τραυματική εμπειρία. Αυτό όμως δεν πρέπει
να το λέω πουθενά. Δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό.
Κι αυτά τα ηλίθια ρούχα. Τόσο σοβαρά, τόσο άχρωμα, άο-
σμα, τόσο συντηρητικά. Πραγματικά ηλίθια. Ούτε σορτς, ούτε
παντελόνι, ούτε μια φούστα της προκοπής. Μουντά, φαρδιά
και τελείως μα τελείως άκομψα.
«Δεν πρέπει να προκαλούμε την προσοχή πάνω μας, πρέ-
πει να είμαστε σοβαροί και να μην μας προσέχει ο κόσμος για
το τι φοράμε σήμερα» είπε η μαμά. «Αυτό είναι το κοινωνικά
αποδεκτό. Και ούτε πολλά γέλια ούτε πολλά κλάματα. Ήρε-
μα και ήπια» είπε επίσης.
«Ναι, ξέρω» απάντησα. «Αυτό είναι το κοινωνικά αποδε-
κτό».

15