Page 10 - «Ευτοπία-τα χρόνια του μανιφέστου» - Άννη Παπαθεοδώρου - Άνεμος Εκδοτική

ΑΝΝΗ ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ

3

Εγώ φταίω. Εγώ φταίω. Για ό,τι συνέβη με τον μπαμπά εγώ
φταίω. Ναι, είναι δικό μου το φταίξιμο. Δική μου η ευθύνη.
Καημένε μου μπαμπά. Καημένε μου μπαμπά. Ήσουν πά-
ντα τόσο σπουδαίος για εμένα. Τόσο σπουδαίος. Από τις πιο
σημαντικές σχέσεις ζωής. Πάντα εκεί. Πάντα δίπλα μου. Ο
στυλοβάτης της οικογένειας. Το σταθερό σημείο αναφοράς
όλων. Και τώρα; Πώς θα είναι για όλους η ζωή χωρίς εσένα;
Καημένε μου μπαμπά. Πώς ν' αντέξει κι αυτός; Λέω και
ξαναλέω τα ίδια και τα ίδια. Τ' αναμασάω συνέχεια. Και
λοιπόν; Τι αλλάζει; Τι μπορεί ν’ αλλάξει; Θα μπορούσε, δεν
λέω… Θα μπορούσε όμως; Και μήπως έτσι δεν είναι καλύτε-
ρα; Πιστεύω, είμαι σίγουρη δηλαδή, πως έτσι είναι καλύτερα.
Θ’ αποδειχτεί πως είναι καλύτερα. Βέβαια, όλοι θα δυσκολευ-
τούμε στην αρχή. Όμως, τελικά, θα είναι σίγουρα καλύτερα.
Είμαι ήδη σαράντα δύο χρονών. Είμαι ήδη παντρεμένη δε-
καεννιά χρόνια. Στην πραγματικότητα με τον Σάββα είμαστε
μαζί είκοσι ένα χρόνια. Δυο χρόνια δεσμός πριν τον γάμο και
δεκαεννιά χρόνια γάμου. Αυτό κι αν είναι σχέση ζωής. Πώς
πέρασαν όλα αυτά τα χρόνια, ούτε ξέρω να πω. Σαν χθες
ήταν που ήμασταν εικοσάχρονα παιδιά. Κι όμως, ακόμα τον
αγαπάω το ίδιο.
Ο Σάββας… Ο Σάββας, ναι, είναι η αγάπη της ζωής μου. Εί-
ναι ο έρωτας προσωποποιημένος. Είναι η ζωή μου η ίδια. Εί-
κοσι ένα χρόνια μετά και δεν έχει αλλάξει τίποτα μέσα μου.
Η ανάσα του το βράδυ, όταν κοιμάται δίπλα μου, μου φαί-
νεται σαν μουσική, σαν νανούρισμα. Ένας ήχος τόσο οικεί-
ος, τόσο δικός μου. Όσο κι εκείνος. Όταν έλειπε τα βράδια,
δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί μου έλειπε η ανάσα του. Ναι,
παλιότερα έλειπε συχνά τα βράδια. Δεν ήθελα να σκέφτο-
μαι πού ήταν. Τώρα, μετά τη γέννηση της μπέμπας, δεν λείπει

16