Page 8 - Η χρυσή κύλικα - Νατάσα Κυρκίνη-Κούτουλα - Άνεμος Εκδοτική

ΝΑΤΑΣΑ ΚΥΡΚΙΝΗ-ΚΟΥΤΟΥΛΑ

Τον πρώτο καιρό υπέφερα πολύ. Ήμουν η μοσχοαναθρεμ-
μένη κόρη μιας εύπορης και κοινωνικά ισχυρής οικογένειας
και μόνη ασχολία στο πατρικό μου σπίτι είχα το κέντημα δίπλα
στη μητέρα μου, που ύφαινε υπέροχα υφάσματα με πολύχρω-
μα σχέδια στον αργαλειό και μου υποσχόταν ότι σύντομα θα δί-
δασκε και σε μένα την τέχνη της. Ανυπομονούσα γι’ αυτό, αλλά
τα πόδια μου ήταν ακόμη κοντά για να κάτσω δίπλα της και να
συμμετάσχω σ’ αυτή την υφαντική ιεροτελεστία, όπως μου φαι-
νόταν τότε. Όχι μόνο δεν έκανα βαριές δουλειές, είχαμε άλλω-
στε δούλες, αλλά ήμουν και πολύ σιχασιάρα. Το κοτόπουλο και
τα εντόσθια των αρνιών και των βοδιών δεν ήθελα ούτε να τα
φάω, πόσο μάλλον να βουτάω τα τρυφερά χεράκια μου μέσα
στα αίματα και στις βρoμιές τους. Και μόνη η σκέψη μού έφερ-
νε εμετό. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν ο πόνος, σωμα-
τικός και ψυχικός πόνος. Το σώμα μου ήταν γεμάτο μελανιές
από τα βάναυσα χτυπήματα που είχα υποστεί κατά την αιχμα-
λωσία μου και η ψυχή μου θανάσιμα πληγωμένη από τη φρίκη
όσων είχα βιώσει. Ο ύπνος μου ήταν γεμάτος εφιαλτικά όνει-
ρα και η ανάσα μου πρέπει να έμοιαζε με επιθανάτιο ρόγχο, αν
κρίνω από τα ενοχλημένα σκουντήματα που μου έριχναν οι άλ-
λες δούλες που μοιράζονταν μαζί μου και μαζί με άπειρους ψύλ-
λους το βρόμικο αχυρένιο στρώμα, στην αποθήκη με τα κάρ-
βουνα.
Ήμουν σίγουρη ότι θα πέθαινα σύντομα. Το ευχόμουν κι
όλας. Μόνον ο ήλιος, που έλουζε τις πρωινές και τις μεσημβρι-
νές ώρες με τις θερμές ακτίνες του την αυλή, μου έδινε κάποια
παρηγοριά, όταν μπαινόβγαινα για να κουβαλήσω τον κουβά με
τις ακαθαρσίες και να τον πετάξω στον βόθρο. Οι άλλες δούλες
ήταν περίπου στην ίδια ηλικία με μένα, ίσως λίγο μεγαλύτερες,
αλλά επικοινωνία κανονική δεν υπήρχε μαζί τους, γιατί μιλού-
σαν γλώσσες ακατανόητες σε μένα. Καλύτερα! Δεν είχα διάθε-
ση να μιλήσω με κανέναν. Εξάλλου, κανένας στον χώρο αυτό
δεν μιλούσε με την πραγματική σημασία της λέξης. Όλοι γρύλι-

12