Page 18 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική
P. 18

ΤΖΙΝΑ ΨΑΡΡΗ

           φαντάζει κάπως σαν κίβδηλο. Όφειλα ν’ αλλάξω προσδοκίες,
           όσες είχα ως τότε στηρίζονταν μόνο στη συνήθεια.
              Εκ των υστέρων φυσικά και ύστερα απ’ όλα όσα μεσολάβη-
           σαν μπορώ να με χαρακτηρίσω μικρόψυχη: της είχα κακιώσει
           που περίμενε αρκετούς μήνες πριν μου ανακοινώσει τη γνωρι-
           μία της μ’ αυτόν τον άντρα. Είχα θυμώσει πολύ γιατί η κρυψί-
           νοια σίγουρα δεν τη χαρακτήριζε, τουλάχιστον όχι μεταξύ μας.
           Αργότερα ο θυμός μου μεταφέρθηκε στον γαμπρό μου. Εκεί-
           νος της είχε ζητήσει να κρατήσουν τη σχέση τους μακριά από
           τις οικογένειες για λίγο καιρό, μέχρι να είναι σίγουροι για τα αι-
           σθήματά τους, κι η Φένια απλώς σεβάστηκε την επιθυμία του.
           Αυτόν ακριβώς τον σεβασμό στις επιθυμίες του άντρα της έμελ-
           λε να τον συναντήσω πολλές φορές στο μέλλον. Το θεωρούσα
           ιδιαίτερα εγωιστικό εκ μέρους του, αισθανόμουν ότι εκμεταλ-
           λεύεται την αδυναμία της, την ανικανότητά της να του πει όχι.
           Μιας και ανέκαθεν πίστευα ακράδαντα πως ο εγωισμός μπο-
           ρεί να διαστρεβλώσει ακόμη και τις καλύτερες προθέσεις, αυτή
           του η στάση τον έφερνε εκ προοιμίου σε μειονεκτική θέση στα
           μάτια μου.
              Νοίκιασαν ένα μικρό τριάρι κοντά στην εταιρεία που δού-
           λευε ο Στάθης, εκ διαμέτρου αντίθετα από την περιοχή που
           δουλεύαμε η Φένια κι εγώ. Ένας μικρός διαβολάκος με προ-
           έτρεπε να στηλιτεύσω την επιλογή, αντιστάθηκα όμως. Έτσι
           όπως τον παρατηρούσα να κινείται με άνεση στο καινούργιο
           τους διαμέρισμα, ήμουν βέβαιη ότι ποτέ στη ζωή του δεν είχε
           αγγίξει ηλεκτρική κουζίνα. Ο τρόπος όμως που πάλευε να κα-
           ταλάβει και να διορθώσει τη ζημιά με συγκινούσε αφάνταστα.
           Επειδή έβλεπα τη συγκίνηση της Φένιας. Συνήθιζα τότε να
           δίνω ερμηνείες σε δεύτερο και τρίτο επίπεδο, ακόμη και για το
           απλούστερο συμβάν. Προθυμία είχε πάντως. Όσο για επιδεξιό-
           τητα, μάλλον όχι. Αλλά δεν ήταν αυτό το ζητούμενο. Ήταν γο-
           ητευτικός, δεν λέω. Έγερνε ελαφρά το κεφάλι στο πλάι όταν μι-
           λούσε και ανασήκωνε το ένα του φρύδι. Τίναζε τα μαλλιά του

                                       24
   13   14   15   16   17   18   19   20