Page 13 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΟΙ ΚΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

Ανέκαθεν μου άρεσε το φλερτ, το έβρισκα αναζωογονη-
τικό. Η Φένια, πάλι, το ονόμαζε ασυναίσθητη προσπάθεια να
ερεθίσεις έναν άντρα και το θεωρούσε σχεδόν χυδαίο. Καλώς ή
κακώς, διαφέραμε. Υπήρχαν συζητήσεις γύρω από το σεξ που
τις απέφευγε, θεωρώντας τες πολύ προκλητικές για τα γούστα
της. Εγώ την έλεγα πουριτανή, εκείνη ψευτοθύμωνε. Μου απα-
ντούσε πως αναλώνομαι σε ανούσια παιχνίδια κι έτσι θα χάσω
τον έναν και μοναδικό που παραμονεύει κάπου εκεί έξω. «Ο δι-
κός σου ένας πού είναι;» αστειευόμουν. Τώρα που τα ξανασκέ-
φτομαι όλα, μάλλον υπήρξα άδικη μαζί της. Εκείνη ένιωθε ηθι-
κά δεσμευμένη από τις πεποιθήσεις της· εμένα, αντίθετα, οι δι-
κές μου πεποιθήσεις λειτουργούσαν σαν απελευθερωτικό κίνη-
μα. Από τη ζωή της ζητούσε τα απλά και συνηθισμένα: ένα
γαλήνιο σπιτικό, μια οικογενειακή ευτυχία. Άμεση και ειλικρι-
νής, αυτό ήταν. Κάποιες φορές ένιωθα πως είχαμε γεννηθεί σε
διαφορετικούς κόσμους. Όχι πως αυτό θα μπορούσε να μειώσει
στο ελάχιστο την αγάπη που της είχα, όχι. Το μόνο που μας χώ-
ριζε ήταν η ανικανότητά μου να γοητευτώ από τη σιγουριά και
την επιτηδευμένη κομψότητα του δικού της κόσμου. Πάντα μου
φαινόταν κάπως χλιαρό το αίσθημα ανακούφισης που ακολου-
θούσε το κλισέ «λοιπόν έγινε κι αυτό, επιτέλους νοικοκυρεύτη-
κα». Αυτό που αποζητούσα εγώ ήταν εκείνο το κάτι υπέροχα
διεγερτικό, το κάτι ικανό να με παρασύρει σε σημείο ακραίο,
και μου ήταν αδύνατον να συμβιβαστώ με οτιδήποτε λιγότερο.
Επιπλέον, για εκείνη η δουλειά ήταν υποχρεωτική εξοικονόμη-
ση πόρων, για μένα ήταν θέμα ψυχικής ισορροπίας.

Φωλιές αγάπης οι αγκαλιές και οι στιγμές τους. Απολάμβα-
να πραγματικά την ευτυχία τους, ίσως και να τη ζήλευα λίγο.
Γάργαρα γελάκια να κυλούν απ’ τα χείλια της σαν δροσερά
ρυάκια κατακαλόκαιρο. Σ’ αυτή την απίστευτη χορογραφία
βλεμμάτων και αγγιγμάτων, συνήθως δίσταζα να συμμετέχω.
Κυρίως από φόβο, μη διασαλέψω το ονειρικό κελάρυσμά της.

19