Page 16 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΤΖΙΝΑ ΨΑΡΡΗ

την άλλη. Ίδια χρωματιστά σορτσάκια, ίδιο στήσιμο, ίδιος ο αέ-
ρας που ανακάτευε τα μαλλιά μας.
Το χαριτωμένο κοριτσάκι με τις ξανθωπές μπούκλες. Που
απέπνεε γλυκύτητα κι ευγένεια. Που απομνημόνευε χωρίς με-
γάλη δυσκολία, που απήγγειλε ποιήματα θαρρετά, που θυμό-
ταν την προπαίδεια καλύτερα από μένα τη μεγάλη. Εκείνη μπο-
ρούσε να είναι μελετηρή, εγώ όχι και τόσο, αφού το μυαλό μου
συνεχώς φτερούγιζε έξω απ’ το παράθυρο. Εκείνη υποσχέθη-
κε από την πρώτη δημοτικού κιόλας πως θα είναι καλή μαθή-
τρια, εγώ δεν υποσχέθηκα τίποτα, άρα δεν είχα και λόγο να τη-
ρήσω τίποτα. Και τα νεανικά περιοδικά που αγόραζα κρυφά
τα έκρυβα μέσα στα βιβλία, ίσα να φαίνεται ότι διαβάζω. Διά-
βαζα, δεν λέω. Ήξερα απέξω όλα τα τελευταία νέα του David
Cassidy –που ήταν και ο αγαπημένος μου τραγουδιστής τότε–,
των Osmond brothers και του Robert Redford! Δεν ήμουν
κακή μαθήτρια, όχι. Απλώς η Φένια ήταν πολύ καλύτερη. Μα
όταν οι δάσκαλοι την παίνευαν, η μειλίχια έκφραση συγκατά-
νευσης που έπαιρνα ήταν πραγματική. Δεν τη ζήλεψα ποτέ, δεν
μίσησα τις επιτυχίες της, που τις δεχόταν περήφανη, χωρίς ίχνος
κομπασμού ωστόσο. Την καμάρωνα ειλικρινά.
Εκείνη την περίοδο, αλλά και για πολλά χρόνια μετά, η Φέ-
νια καταπιανόταν με όλα αυτά που ονομάζονταν γυναικείες
δουλειές: έραβε, έπλεκε, κεντούσε και πάντα έδειχνε ιδιαίτερο
ενδιαφέρον όποτε η μαμά έφτιαχνε γλυκά. Εγώ, από την άλλη,
ήμουν ένα ατίθασο αγοροκόριτσο που, αν δεν διάβαζα, έπαι-
ζα μπάλα. Ήμουν ικανή να φερθώ απείθαρχα σε βαθμό βλα-
κείας. Όσο πιο μόνη και βαριεστημένη έμενα –γιατί φυσικά
ήταν αδιανόητο να κάθομαι με τα γόνατα διπλωμένα και να μα-
θαίνω σταυροβελονιά– τόσο κατέφευγα σε αταξίες. Μπορού-
σα να παραβιάσω το κλειδωμένο ντουλάπι και να φάω ολόκλη-
ρο το κουτί με τα σοκολατάκια, που πάντα έπρεπε να υπάρ-
χει στο σπίτι για τις απρόσμενες επισκέψεις, και μετά να βάλω
το άδειο κουτί στη θέση του σχολαστικά τακτοποιημένο. Μπο-

22