Page 12 - «Οι κόρες της ανάγκης» - Τζίνα Ψάρρη - Άνεμος Εκδοτική

ΤΖΙΝΑ ΨΑΡΡΗ

«Αν πεις το μυστικό σου στον άνεμο, δεν μπορείς μετά να
τον κατηγορήσεις ότι το είπε στα δέντρα».
«Τώρα το έφτιαξες αυτό;»
«Όχι φυσικά, δεν είναι δικό μου».
«Μου κάνεις φιγούρα;»
Την πείραζα συχνά και το ήξερε. Τα μάτια της γελούσαν.
«Όχι, προσπαθώ ν’ αποφύγω την γκρίνια σου. Επίσης, ψά-
χνω να βρω έναν ποιητικό τρόπο να σου πω ότι θα φύγω. Με
τον Στάθη αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε και, αν όλα πάνε
καλά, που θα πάνε, σύντομα θα παντρευτούμε».
«Πότε; Τώρα; Πώς και δεν είχα καταλάβει τίποτα τόσο
καιρό;»
Είχα μείνει εμβρόντητη. Οι λέξεις έβγαιναν ασύνδετες, αν
και ήμουν σίγουρη ότι καταλάβαινε την έκπληξη που μου είχαν
προκαλέσει τα λόγια της.
«Αυτούς που σ’ αγαπάνε πραγματικά μπορείς να τους κο-
ροϊδέψεις εύκολα».
Τώρα με πείραζε εκείνη. Έσφυζε από μια τολμηρή, απροκά-
λυπτη ενέργεια που ούτε είχα ξαναδεί ούτε είχα φανταστεί πως
διέθετε. Αν και, όσο το σκεφτόμουν, αυτό που μόλις μου είχε πει
ήταν πέρα για πέρα αληθινό.
«Μήπως βιάζεσαι λίγο; Δεν σας πήραν και τα γεράματα».
Δεν ήθελα να την αποχωριστώ φυσικά, ωστόσο ανησυχού-
σα ειλικρινά. Πόσο καλά τον ήξερε; Πόσο σίγουροι ήταν για τα
αισθήματά τους; Είχαν προσμετρήσει την υποχρεωτική φθορά
της κοινής καθημερινότητας; Οι απορίες με είχαν πλημμυρί-
σει. Δεν ήθελα να πω πολλά, από φόβο μήπως και μαυρίσω την
ηλιόλουστη διάθεση που είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό της.
«Το ξέρω πως ανησυχείς για μένα, δεν πρέπει όμως. Ο Στά-
θης μου είναι υπέροχος και μ’ αγαπάει πραγματικά. Σου εύχο-
μαι να έχεις σύντομα τη δική μου τύχη» αντέτεινε χαμογελώ-
ντας τρισευτυχισμένη.

18